Αντώνης Σαμαράς: Τι να τους κάνουμε τους υψηλούς συντελεστές φορολόγησης κερδών, όταν όσοι μπορούν αποφεύγουν την καταβολή τους, κι όσοι δεν μπορουν βάζουν «λουκέτο»;
«Πολλά από τα ζητήματα που θέτει επιτακτικά ο κοινωνικός φιλελευθερισμός -όπως η ανταγωνιστικότητα παντού, η διάχυση ευκαιριών και εισοδήματος, ο ρόλος της μεσαίας τάξης στην ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή- αφορούν πρωτίστως τη ΜΙΚΡΟ-Οικονομία: δηλαδή το δυναμισμό των επιχειρήσεων και τη διάρθρωση των αγορών...».
Συνήθως, οι πολιτικοί, όταν μιλούν για οικονομία, αναφέρονται στα δημοσιονομικά ζητήματα. Που είναι αντικείμενο της ΜΑΚΡΟ-Οικονομικής ανάλυσης, δηλαδή των μεγάλων μεγεθών του κρατικής διαχείρισης: των δημοσίων δαπανών, της φορολογίας, του ελλείμματος, του χρέους, του πληθωρισμού.
Κατά κάποιον τρόπο, τα ΜΑΚΡΟ-Οικονομικά είναι τα μόνα οικονομικά που συζητούν οι πολιτικοί. Καιρός αυτό να αλλάξει...
Καιρός να στρέψουμε την προσοχή μας και στη ΜΙΚΡΟ-Οικονομία.
Γιατί πολλά από τα ζητήματα που θέτει επιτακτικά ο κοινωνικός φιλελευθερισμός -όπως η ανταγωνιστικότητα παντού, η διάχυση ευκαιριών και εισοδήματος, ο ρόλος της μεσαίας τάξης στην ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή- αφορούν πρωτίστως τη ΜΙΚΡΟ-Οικονομία: δηλαδή το δυναμισμό των επιχειρήσεων και τη διάρθρωση των αγορών...
Να ανακουφίσουμε την επιχείρηση
Προτείνω, λοιπόν, να βάλουμε τη μεσαία επιχείρηση στο μεγεθυντικό φακό και να κάνουμε «ακτινογραφία» στον ισολογισμό της.
Να δούμε όλα τα στοιχεία του «εξωγενούς» κόστους τους: δηλαδή όλους εκείνους τους παράγοντες κόστους που δεν εξαρτώνται από τη λειτουργία τους, αλλά τους επιβάλλονται εξωγενώς (από τις Αρχές).
Αφού η πολιτεία επηρεάζει το κόστος της επιχείρησης, έτσι κι αλλιώς, να δούμε πώς μπορεί να της το μειώσει, για να τη βοηθήσει να αντέξει την κρίση:
Τέτοια στοιχεία κόστους είναι:
* Οι φόροι - άμεσοι (φορολόγηση κερδών) και έμμεσοι ειδικοί φόροι κατανάλωσης κ.λπ.).
* Οι εργοδοτικές εισφορές.
* Τα δημοτικά τέλη.
* Aλλες υποχρεώσεις που επιβάλλονται στην επιχείρηση, όπως εισφορές για «πνευματικά δικαιώματα», που σήμερα εισπράττονται υπό αδιαφανείς συνθήκες με αυθαίρετο τρόπο, γονατίζοντας δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίους, χωρίς να φτάνουν πάντα στους «δικαιούχους».
* Είναι ακόμα «επιβαρύνσεις» που προκαλεί στη μεσαία επιχείρηση όχι το ίδιο το κράτος, αλλά η απουσία του. Οπως το παρεμπόριο που γονατίζει τα μαγαζιά, όταν «πλανόδιοι» πουλάνε μπροστά στις βιτρίνες τα ίδια εμπορεύματα ή παραπλήσια, σε τιμή πολύ μικρότερη από την τιμή του εμπορίου. Κι αυτό γιατί οι «πλανόδιοι» δεν πληρώνουν ΦΠΑ, ενοίκια, εισφορές κ.λπ.
Αυτό λέγεται αθέμιτος ανταγωνισμός και σκοτώνει το εμπόριο. Παντού αλλού διώκεται. Στην Ελλάδα ή τουλάχιστον σε ορισμένες περιοχές κυριαρχεί...
Οταν ξαφνικά πέφτει ο τζίρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (λόγω διεθνούς κρίσης κ.λπ.), ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας είτε αναγκάζεται να απολύσει υπαλλήλους είτε να καθυστερήσει τις πληρωμές σε προμηθευτές του είτε να καθυστερήσει τις πληρωμές του στο κράτος. Σε κάθε περίπτωση, αν πιεστεί κι άλλο, θα κλείσει. Κι αν κλείσει, το κράτος θα χάσει πολλαπλάσια έσοδα...
Εχουμε, λοιπόν, υποχρέωση να του μειώσουμε το κόστος, να μειώσουμε (όπου μπορούμε) το ΦΠΑ, να μειώσουμε το φόρο επί των κερδών, να μειώσουμε τις εργοδοτικές εισφορές (έστω προσωρινά), να μειώσουμε τα δημοτικά τέλη, να μειώσουμε τις λοιπές υποχρεώσεις, να βάλουμε μια τάξη στο λαβύρινθο των «πνευματικών δικαιωμάτων». Και το σημαντικότερο να σταματήσουμε το παρεμπόριο των πλανόδιων, που διαλύει την έννοια της αγοράς...
Oπως και να σταματήσει, πια, η παράλυση του εμπορικού κέντρου κάθε φορά που γίνεται κινητοποίηση λίγων δεκάδων ατόμων...
Χαμηλότερες επιβαρύνσεις - περισσότερα έσοδα
Υπάρχει, ωστόσο, η εύλογη απορία: Μπορούμε σε συνθήκες υψηλού ελλείμματος να μειώσουμε τους συντελεστές φορολογίας;
Μπορούμε σε συνθήκες μείωσης των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων να μειώσουμε τις εργοδοτικές εισφορές;
Ναι, μπορούμε! Και τελικώς θα εισπράξουμε περισσότερα έσοδα από χαμηλότερους συντελεστές...
Διότι τι να τους κάνουμε τους υψηλούς συντελεστές φορολόγησης κερδών, όταν όσοι μπορούν αποφεύγουν την καταβολή τους και όσοι δεν μπορούν, βάζουν «λουκέτο»; Δεν είναι καλύτερα να πληρώνουν αγόγγυστα όλοι από λιγότερα, παρά να τους κυνηγάμε να δώσουν τα πολλά, να κλείνουν αρκετοί και να φοροδιαφεύγουν οι περισσότεροι;
Οι υψηλοί συντελεστές σε έκτακτες συνθήκες κρίσης (ή σε χρόνιες συνθήκες χαμηλής παραγωγικότητας) δεν φέρνουν περισσότερα δημόσια έσοδα, προκαλούν περισσότερη φοροδιαφυγή, λιγότερες επενδύσεις, περισσότερες χρεοκοπίες και «λουκέτα» επιχειρήσεων και περισσότερα «λαδώματα» στις εφορίες. Αυξάνουν την γκρίζα οικονομία και τη διαφθορά, όχι τα δημόσια έσοδα.
Αντίθετα, χαμηλότεροι συντελεστές και χαμηλότερες εισφορές τελικά προσφέρουν περισσότερα στα δημόσια ταμεία. Διότι βοηθούν τις επιχειρήσεις να αντέξουν και να είναι πιο εντάξει στις (μειωμένες) υποχρεώσεις τους. Η ανακούφιση διευκολύνει την αγορά ειδικά σε εποχές κρίσης. Αλλά και τη φορολογική συνέπεια των επιχειρηματιών.
Το ίδιο ισχύει και με τις εργοδοτικές εισφορές. Οσο λιγότερα δίνει μια επιχείρηση για κάθε εργαζόμενό της τόσο περισσότερο πέφτει το εργοδοτικό κόστος (πέραν του μισθού). Τόσο περισσότερους προσλαμβάνει σε περιόδους ανόδου και τόσο λιγότερους απολύει σε περιόδους κρίσης. Σε κάθε περίπτωση η απασχόληση αυξάνει και η ανεργία πέφτει. Δεν είναι καλύτερα να πληρώνουν αγόγγυστα πολλοί στα ταμεία, καταβάλλοντας λιγότερα ανά απασχολούμενο, παρά να τους χρεώνουμε πολλά και να τους κυνηγάμε συνεχώς για να πληρώνουν τελικώς μόνον όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς;
Αντίστοιχη περίπτωση είναι οι δανειακές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων στις τράπεζες. Σε εποχές κρίσης η Κεντρική Τράπεζα μειώνει τα βασικά επιτόκια για να επιταχύνει την κυκλοφορία χρήματος. Αυτό είναι αποτελεσματικό εργαλείο ανάκαμψης της οικονομίας, μόνον εφόσον και οι εμπορικές τράπεζες με τη σειρά τους περάσουν τη μείωση του επιτοκίου στους οφειλέτες τE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου